Impresiones Paceñas

Siento el largo silencio con que os he dejado. Os pinto algunas impresiones paceñas con toque personal. Las furgonetas japonesas de que os he hablado en plan asustado en la primera noticia son ya mis mejores amigos y mi evento cultural favorito. Son uno de los muchos tipos de transporte público de que se puede hacer uso en La Paz. Furgonetitas ocupadas por un chófer y un asistente que se ocupa de gritar a la gente en la calle el precio del pasaje y los destinos y de abrirte la puerta y por supuesto cobrar. Caben al menos 10 pasajeros en la furgoneta y los momentos matinales cuando esté apretado entre todo tipo de bolivianos son para mi de los más felices en el sentido de sentirme más integrado en la sociedad boliviana, literalmente machacado entre las cholitas (las mujeres indígenas tradicionales con el atuendo respectivo) con sus niños y estudiantes y viejitos. Estos 'minis', son el transporte más barato. Por un peso y medio, alrededor de 20 centimos euro, se viaja al otro lado de la ciudad. Luego hay los Trufi, taxis compartidos con otra gente, los grandes buses norteamericanos que expulsan enormes nubarrones de humo contaminante y los radiotaxis, con los cuales hay que tener mucho cuidado tomarlos sólos y por la noche aún más ya que se han producido múltiples secuestros en los mismos.

También os cuento de la increible experiencia de la visita al cementerio en el Día de los difuntos, donde una multitud de gente da de comer a sus muertos al lado y encima de sus tumbas. Beben, cantan y se emborrachan y es todo una actividad festiva y alegre; La verdad es que admiro este acompañamiento alegre a sus muertos, que simboliza para mi una convivencia en muchos aspectos más realista con los muertos familiares y amigos que la rígida tradición cristiana de guardar respeto, y veneración de una manera mucho más distante.

Indrukken uit La Paz

Na mijn spijtbetuigingen wat betreft mijn lange radiostilte zal ik jullie wat culturele indrukken verschaffen van de stad waar ik me tegenwoordig al zeer thuisvoel. De busjes waar schreeuwende individuen uithingen en waar ik in 1 van mijn eerste stukjes geschrokken melding van maakte zijn inmiddels mijn grootste vrienden geworden en 1 van mijn favoriete culturele bezigheden. Het zijn de 'minis', kleine japanse busjes, het goedkoopste openbare vervoersmiddel in La Paz (Voor maximaal anderhalve Boliviano, wat ongeveer twintig eurocent is, kom je aan de andere kant van de stad) die als personeel naast een chauffeur een assistent herbergt die zich bezighoudt met uit het raam/de deur hangen en de verschillende bestemmingen en de vervoersprijs naar onverschrokken voetgangers brullen om zo veel mogelijk passagiers binnen te slepen. Het zijn de ochtendmomenten die ik koester, wanneer ik zo tussen de 'Cholitas' (de indianenvrouwtjes in traditionele kleding) met hun kindjes op schoot en de oude mannetjes en studenten ingedrukt zit, en me geweldig geintegreerd, letterlijk, voel in de Boliviaanse samenleving. Verder heb je nog de 'Trufis', iets duurdere taxis die je deelt met andere mensen, met twee groene vlaggetjes op de voorbumper, de enorme vervaarlijke oude Noordamerikaanse afdankbussen die enorme vervuilende rookwolken uitspuwen, en de radio-taxis waar je erg mee uit moet kijken, niet alleen instappen en zeker niet als hoogblonde europeaan en vooral ook niet snachts want het gevaar voor ontvoeringen is groot. Dit alles samen en dan nog het kriskras en asociale verkeersgedrag beschrijft ongeveer het straatbeeld hier.

Verder moet ik nog even mijn ontzag voor de kleurrijke viering van Allerheiligen, 1 november, kwijt. Iedereen verzamelt zich op de begraafplaats en maakt muziek, drinkt en eet op en over de graven van hun dierbaren om het hun geest mogelijk te maken ook prettig op aarde te zijn. Er wordt een keur van specifieke etenswaar met symbolische waarde voor de doden opgediend. Bijvoorbeeld een trappetje van brood welke het afdalen voor de gestorvene een stuk gemakkelijker maakt. De aardse en dichtbije en opgewekte manier om met de dierbare doden te zijn contrasteert sterk met de toch wel vaak rigide afstandelijke té verheerlijkende manier (mening) van ons westerlingen en/of christelijken, me dunkt. Een wonderbaarlijk en indrukwekkend spektakel........