domingo, 19 de julio de 2009

Resurrección

Por fin señales de vida

Muy culpable me siento. Tantas personas que visitan tu blog y cada vez se dan cuenta de la pereza del administrador, que lleva ya 4 meses sin publicar nada.
Qué le habrá pasado al flojo ese? Bueno, les cuento que los últimos meses han sido una locura. Aparte de trabajar bastante, estaba todas las noches y los fines de semana intentando poner fin a mi tesis de maestría. Al final he conseguido, pero el precio que tuve que pagar es que por ese esfuerzo he tenido que pasar a una fase de una difusión lamentable sobre mis experiencias. Esto se va a mejorar porque ya no hay excusas de tesis de maestrías, todo se acabó y ahora es solamente trabajo en en este lindo país, que cada vez más se vuelve un poco mio......


Dónde empiezo? Bueno, para empezar, contar de la campaña solidaria que lanzé con unos amigos para proveer las mujeres artesanas de Chuma de Lana y Tela. También las actividades de la Campaña me comieron horas de mi tiempo libre pero ha valido la pena. He podido viajar otra vez más a las comunidades más vírgenes de este municipio y he podido sentir la gratitud, la fuerza y la esperanza de estas maravillosas personas que dan todo para poder salir algo de la pobreza. Vinieron las hermanas de dos comunidades aquí y hemos podido organizar un evento bastante exitoso con una feria donde vendieron sus preciosos tejidos y bordados y hicieron una publicidad fantástica para sus productos.

Muchas horas en la oficina, trabajo arduo en los productos de nuestro proyecto en lo cual pronto saldremos a la publicación de un manual de implementación de un programa de voluntariado. Un equipo de tan linadas personas que hasta los momentos más aburridos se pueden volver valiosos y agradables. Mucho debo a ellos y a la confianza que me dieron para que yo puedo seguir trabajando otra época más en Bolivia.

Ahora el proceso en Chuma es más que interesante, ya que la voluntaria ya no está allí para apoyar a las mujeres y mientras no encontramos una vía viable para desarrollar un proyecto sostenible las mujeres tienen que seguir su lucha un rato a solas. Esperamos que el futuro nos de las herramientas para poder montar juntos algo muy bonito allí y que las mujeres de Chuma ganen su propio espacio de artesanía y venta exitosa y duradera.

Queda una semana para mis vacaciones. Por fin después de un año vuelvo a ver a mi familia y mis amigos. Nunca hubiera pensado que iba a volver a Bolivia en agosto para seguir trabajando, aprendiendo y sorprendiéndome.......Gracias vida, vale la pena mil veces!

Eindelijk een teken van leven


Men zal wel denken. Die kerel die gooit er met de pet naar. Iedere keer die teleurstelling wanneer het blog geraadpleegd wordt en er is wederom niks gepubliceerd. Vier maanden al zonder ook maar enig teken van leven. Natuurlijk ben ik erg schuldbewust maar toch ook weer niet aangezien er een gegronde reden bestond voor mijn nalatigheid. De afgelopen maanden, naast een behoorlijke vracht van werkuren, benutte ik ook nog eens de doordeweekse avonduren en de weekenden voor het afronden van mijn master ontwikkelingssamenwerking. Nu is dit inmiddels achter de rug en zullen er ook geen excuses meer zijn voor ellenlange radiostiltes en onaangename gaten in de berichtgeving vanuit het Boliviaanse.

Waar moet ik nou beginnen? OK dan, veel van mn vrije tijd de afgelopen maanden werd ook opgeslokt door de Solidaire Campagne die wij met een aantal vrienden opzetten om de ambachtsvrouwen van Chuma van materiaal, wol en stoffen, te kunnen voorzien voor de vervaardiging van hun prachtige producten. Zo had ik ook de mogelijkhieid om nogmaals naar de prachtige dorpjes van deze gemeente te reizen en de ongelofelijke energie en doorzettingsvermogen van deze vrouwen te bewonderen, zielen die zich zo ongelofelijk inzetten en er alles voor over hebben om maar enigszins uit hun onbenijdenswaardige situatie van armoede en magere mogelijkheden te komen. Een prachtig succesvol evenement hebben we neer kunnen zetten toen vier van de vrouwen naar La Paz kwamen en hun prachtige ambachtelijke gewoven en geborduurde producten aan de man brachten. De positieve publiciteit die hiermee gewonnen is zal misschien in de nabije toekomst wel zn vruchten afwerpen.......

Vele uren op kantoor, drifitig werkend aan de producten van ons project, waarmee we binnenkort tot de publicatie van een handbook voor de implementatie voor een vrijwilligersprogramma zullen komen. Als ik niet zo'n fantastisch team om me heen had gehad waren deze kantooruren ondraaglijk geworden en me doen afvragen waar het toch allemaal goed voor is. Zover is het nooit gekomen en veel heb ik aan hun te danken. Al dat vertrouwen waardoor er nog een langere waardevolle werk en leerperiode in dit bijzondere land mogelijk geworden is.

Het proces in Chuma is erg spannend, zeker nu onze vrijwilligster niet meer dagelijks daar aanwezig is om de vrouwen te ondersteunen in hun organisatie. Maar plannen en goede wil lijken misschien wel binnenkort hun vruchten af te werpen in een concreet project met enorme ruggesteun voor deze karaktervolle vrouwen en artiesten die in een nabije toekomst dan hun duurzame ontwikkeling gestalte kunnen gaan geven met de blijvende groei van de verkoop van hun ambachtelijke producten en van de kwaliteit van hun werk.

Nog een weekje en ik heb eindelijk even vakantie. Echt gek, nooit had ik kunnen bedenken dat ik straks in augustus in Bolivia terug zou keren om een hernieuwd compromis aan te gaan om nog veel prachtige dingen te kunnen leren, ontmoeten en neer te proberen te zetten. Duizend maal dank hiervoor, aan alle omstandigheden die dit mogelijk gemaakt hebben....Prachtig.

sábado, 21 de marzo de 2009

Carnavales

Carnavales de Oruro

Carnavales de Oruro. Debería de ser aparentemente un concepto indiscutible para la mayoría de los bolivianos y hasta para muchos suramericanos, y no entendía porqué, hasta que lo ví con mis propios ojos y lo sentí con todos los sentidos. Una lluvia de colores y alegría en los distintos bailes, ‘Morenada’, ‘Caporrales’, en los incontables agrupaciones disfrazadas que pasan nuestras caras sorprendidas. Nuestras manos heladas agarran fuertemente una lata de cerveza templada, entregada por uno de los miles vendedores que aprovechan las multitudes que aborrotan esta ciudad una vez al año. Nuestras gargantas producen interminablemente gritos como “Fuerza” y “Dále” para animar a los bailadores, que de todas formas parecen incansables a causa de la euforía de todo el ambiente y de posibles sustancias alcohólicas ingeridas. Si hay suerte el grito “Beso” lanzado a una de las bellezas bailarinas está respondido. Más suerte se garantiza cuando se estira el garro helado con la lata de cerveza para que beban un poco.

Entre la increible multitud de fiesta interminable nos desplazamos con el ritmo de la masa, viendo ya la luz del amanecer. La gente come de una cabeza enorme de un animal que no se puede definir directamente. Luego, resulta que este acto presenciado por nosotros con nauseos y asco, es un rito de carnaval. Encontramos en cualquier banquillo de la ciudad gente durmiendo en las posiciones más imposibles. Es la hora de regresar a La Paz, a casita…..


Oruro, Carnaval


Carnaval in Oruro. Wat een begrip is voor het overgrote deel van de Bolivianen en zelfs voor veel Zuidamerikanen, begreep ik nog niet totdat ik het met mijn eigen ogen zag en aan den lijve ondervond. Een regen van kleuren en extase in de verschillende dansen, Morenada, Caporrales, in de ontelbare rijk uitgedoste groeperingen trekken aan onze verbaasde gezichten voorbij. Onze ijskoude handen knijpen een lauw blikje bier fijn, uitgedeeld door een van de duizenden verkopers die hun slag slaan in deze stad eenmaal per jaar. Onze kelen brengen onverdroten kreten voort als ‘Fuerza’ en ‘Dále’ om de dansers die hoe dan ook onvermoeibaar lijken door de staat van euforie waarin ze verkeren waarschijnlijk verkregen door de onwaarschijnlijke sprookjesachtige sfeer en door naar binnen gewerkte alcoholische vloeistoffen. Als het een beetje meezit wordt je kreet ‘Beso’ naar een van de vele schone danseressen beantwoord. Meer kans heb je wanneer je je ijskoude klauw met het fijngeknepen blikje uitstrekt opdat ze zich wat verfrissen/op peil houden.

Tussen de ongelofelijke feestende oneindige menigte bewegen we ons op het ritme van de massa, reeds het ochtendgloren aanschouwend. De mensen eten gezamenlijk van een enorm hoofd van een onherkenbaar beest. Later, blijkt dat het misselijkmakende schouwspel gebruikelijk is voor de carnavalsdagen, heerlijk toch? Haast ieder bankje van de stad is bezet door een roesuitslapend figuur in de meest onmogelijke standjes. Ik geloof dat het tijd is om terug naar huis te gaan, La Paz….

domingo, 15 de febrero de 2009

En el terreno

Ya es la hora de escribir algo sobre mis andaduras en el terreno, en el lindo proyecto de fortalecimiento municipal en que estoy trabajando ahora. Es un proyecto en que cooperan universidades, municipios, prefecturas y el Programa de las Naciones Unidas para el Desarrollo. La idea consiste del apoyo técnico que brindan jóvenes egresados, que levantan un proyecto de fortalecimiento municipal en su área de especialización en los municipios más pobres del país. De este modo aportan sus conocimientos técnicos a comunidades que en la mayoria de los casos tienen que afrontar una gran falta de gente calificada que pueden impulsar el desarrollo. La causa de ello está en la gran migración del campo a la ciudad de la gente en la edad laboral. Para los estudiantes hay dos grandes ventajas, de este modo tienen la posibilidad de titularse en su carrera y al mismo tiempo adquieren todavía antes de acabar la carrera universitaria una experiencia profesional enormemente valiosa.

En las visitas al terreno que he hecho, me han sorprendido las otras realidades, la increible belleza del campo, y las circunstancias y condiciones durísimas en que vive la gente. La recepción a nuestras visitas de evaluación siempre ha sido con los brazos abiertos. Los voluntarios estudiantes que desarrollan los proyectos son personas fuertes que tienen que poder con contratiempos bastante duros. Muchas veces hay problemas interiores en la gestión del municipio que dificultan considerablemente su trabajo. Pero es emocionante ver, en qué medida son apreciados en lo que hacen por parte de las comunidades.



Cada visitilla al campo es un escape del mundo de la oficina y de la rutina de todos los días en La Paz. Pero no sólo es eso. Es mucho más, te hace entender de nuevo para que estamos haciendo todo y qué es lo que hace el proyecto tan bonito y qué grande es la fuerza de la gente jóven y su inspiración que contagia.....Siempre hay un momento que te deje sentir muy pequeño en este mundo tan sorprendente. Unas mujeres indígenas que aparecen desde la nieblina a 5000 metros andinos de altura, habiendo caminado horas para poder asistir a nuestra reunión del proyecto. Un grupito de niños pequeñitos que hace una obrita de teatro especialmente para darnos la bienvenida en un pueblito del altiplano donde se come solamente una vez al dia.....

De vuelta en el viaje a la comunidad de Chuma, casi incomunicada del resto del mundo, si no hubiera la existencia de un camino de barro, atravesando los cerros gigantescos de la cordillera andina,nos encontramos rodeados de llamas y alpacas y nevadas virgenes. El mundo es grande...y se puede hacer grandes cosas en él. Yo lo vi.


In het veld

Het wordt tijd om eens wat te schrijven over mijn ervaringen in het veld in het bijzondere en succesvolle project 'versterking van gemeentes' waar ik nu werkzaam in ben. Het is een project waarin wordt samengewerkt door universiteiten, departamenten, gemeentes en het United Nations Development Program. In het kort uitgelegd komt het neer op een project waarin studenten die in de laatste fase van hun studie zijn met hun academische kennis in de armste gemeenten van Bolivia een levensvatbaar ontwikkelingsproject tot uitvoering brengen. Voor de studenten is het, naast de grote uitdaging en persoonlijke verrijking die het met zich meebrengt gedurende de 6 maanden van hun interne verblijf in een van deze gemeenten, een mogelijkheid om met dit project hun studie af te ronden. Daarnaast betekent het een onverbeterlijke professionele ervaring op hun eigen werkterrein, zelfs nog voor dat ze hun studie hebben beeindigd. De gemeentes waarin de jonge vrijwilligers werkzaam zijn hebben voor het overgrote deel te kampen met een enorm tekort aan gekwalificeerd personeel, dankzij de enorme migratieprocessen naar de steden en naar het buitenland vanwege de armoede. Er zijn in veel van deze gemeentes weinig mensen in de arbeidsleeftijd overgebleven. Dit maakt dat de studenten met hun gespecialiseerde kennis en hunconcrete projectvoorstellen meer dan welkom zijn.


In de verschillende evaluatiebezoeken die ik aflegde aan de verschillende gemeentes werd ik overweldigd door deze andere kleurrijke werelden en vaak moeilijk te verkroppen moeilijke omstandigheden waarin de mensen leven. Toch iedere keer weer, was er een ontvangst met open armen, hartverwarmend. De vrijwilligers die de projecten neerzetten zijn krachtige personen die met lastige tegenslagen te doen krijgen. Veelvuldig zijn er interne problemen in het bestuur van de gemeentes die een vloeiend verloop van de projecten vrijwel onmogelijk maken. het is niettemin ontroerend en bemoedigend om te zien hoe zij worden opgevangen door de verschillende gemeenschappen en hoe zeer hun werk gewaardeerd wordt.


Ieder veldbezoek is een welkome afwisseling op het kantoorwerk en de dagelijkse routine in La Paz. Het is echter nog veel meer dan dat. Het doet je beseffen waarvoor je het ook allemaal ook alweer doet en hoe mooi het project is waar je in werkt en hoe groots de kracht is van de jonge medewerkers en hun besmettelijke inspiratie die zo hard nodig is in deze wereld en die vaak het leven terug brengt in deze moeilijke omstandigheden. Er is altijd wel een moment waarin je je zo ontzettend klein voelt indeze overweldigende wereld: Een groep Indiaanse vrouwen die in hun prachtige kleurrijke kledij uit de mist komen opdoemen op 5000 meter Andesgebergte-hoogten, nadat ze uren gelopen hebben om vanuit afgelegen dorpjes de bijeenkomst van ons project bij te kunnen wonen. De jongste klas van een schooltje die een allerontroerendst toneelstukje uitvoert om ons te verwelkomen in een dorpje waar men maar een maaltijd per dag nuttigt.

Op de terugreis van Chuma, de armste gemeente van het departament naar La Paz, bevinden we ons tussen lama's en alpaca's en witte sneeuwvlakten op het enige modderpaadje welk de verbinding van deze gemeente met de rest van de wereld betekent. De wereld is groot..., en er zijn een hoop grootse dingen in uitvoering. Ik heb het gezien.

domingo, 8 de febrero de 2009

Viajes y reencuentros

El diario de viaje que se hizo esperar demasiado, aquí está. Este no era tan sólo un viajecito, era además el reencuentro de 7 UNV de universidades españoles que se habían repartido por distintos países suramericanos para cumplir con su misión. Yo tuve el gran honor de poder recibirlos en mi casa en La Paz para celebrar como una pequeña familia navidad, de esa manera no echando tanto en falta a la propia familia, lo que en estos días cuando normalmente se está más juntos que en otros momentos, se puede sentir......La familia UNV resultaba tener poderes especiales, ya que nos lo pasamos tan bien y en el resto del viaje, que esas cosas que parecían tan elementales lo podían ser mucho menos. Después de navidad nos partimos rumbo lago Titicaca. Allí nos dejamos sorprender por la magia que supone este lago sagrado y imenso. Los colores, las vistas y la autenticidad de la Isla del Sol son dificiles de describir y el aire y la conciencia que provoca dentro de uno mismo estar en ese lugar, mucho menos. El tiempo nos hizo un favor muy grande, dejandonos tostaditos rojos a todos....


La próxima estación fue Cusco, Peru. Allí nos encontaríamos con el séptimo díscipulo UNV de Ecuador, completando nuestra pandilla, para visitar las tierras de los Incas y desde luego Machu Picchu.


En las tierras Incas no podíamos deslizar nuestro esquema de viaje tan tranquilamente como habíamos podido en Bolivia. De hecho, nos pasó de todo..En el viaje a Machu Picchu hubo un derrumbe enorme delante de nuestros ojos, habiendo destrozado gran parte de la carretera y no quedó otro que volver para Cusco y pelearnos dos días con la oficina de viajes con la cual habíamos contratado el viaje. Al final podíamos ir 3 días después, sin derrumbe pero con un viaje de vuelta bastante interesante también. Ya en la oscuridad, de vuelta para Cusco en una carretera escalofriante, en nieblas y a casi 5000 metros de altura, con precipios mortales, atropellamos una vaca gigante. Menos mal que el chofer eligió la vaca y no el precipio esquivando, si no no hubiera esta publicación en el blog. La vaca está viva y sana, por cierto.


Macchu Picchu es impresionante, pero quizás más el camino para llegar. El camino por la selva brinda un escala de colores y realidades que antes sólo conocía de National Geographic Magazine.

Mi experiencia más linda no fue Machu Picchu sino un viaje que hicimos en caballo, visitando las ruinas del imperio de los Incas más cercanas a la ciudad de Cusco. Mi caballo, ´Rayo`, y yo nos hicimos tan amigos que al terminar el viaje todos los demás caballos se fueron con sus dueños, pero Rayo no se apartaba de mi lado...

Nochevieja supuso mi entrada en el nuevo año menos heroico de toda la vida. Me comi un bocadillo sospechoso el dia del 31 y la noche puse malito en la cama del hostal, entendiendo después que mis compañeros habían pasado una noche muy curiosa , pero buena en el diluvio que cayó esa noche entre miles y miles de ciudadanos del mundo, y sobre todo agrentinos, que frecuentan Cusco en esa época del año. El viaje me revitalizó de tal modo que llegaba otra vez a la ofician del PNUD con más ganas de trabajar y empezar el año que nunca...



Reisjes en wederontmoetingen

De kersttijd is een tijd van warmte en samenzijn en dan vooral met alle familieleden knus bij elkaar. Voor 7 VNvrijwilligers gestationeerd in verschillende Zuid/Amerikaanse landen kon de ideale situatie, met een kring van familieleden om je heen de kerst doorbrengen, niet bewerkstelligt worden. Zij vormden dan wel een surrogaatfamilie en de plaats van ontmoeting was dankbaar genoeg, mijn huis in La Paz.....


Later bleek dat deze surrogaatfamilie over zeer bijzondere kwaliteiten beschikte aangezien geen enkel lid van het gezelschap bijna geen enkel moment overweldigd werd door melancholische en nostalgische vlagen die een onaangenaam kerstvakantiegevoel zouden kunnen hebben verstoord. Integendeel, het gezelschap trok de dag na kerst vol energie en vrolijkheid richting het Titicacameer. De magie en de ongelofelijke kleuren en uitzichten op het zonneeiland ´Isla del sol´, deed de rest. Het ongelofelijk authentieke eiland herbergt een exclusieve gemeenschap van Aymara/indianen en een magische sfeer zoals die maar op weinig plekken in de wereld te vinden is waarschijnlijk.....Een blakerende zon op meer dan 4000 m hoogte deed dit ons met rode koppen en knipperende ogen beleven en aanschouwen.

Volgende bestemming zou, Cusco in Peru zijn, van waaruit we de verschillende Inca/monumenten en de heilige vallei zouden bezoeken. De rust van de Isla del Sol werd ingeruild voor een verblijf op Peruaanse gronden, gekleurd door vele hectische, aangename en minder aangename voorvallen.

De reis naar Machu Picchu werd opgeschrikt door een enorme steenlawine die de autoweg er naartoe zo ongeveer compleet vernietigde en niet alleen dat, maar ook, na de onvermijdelijke rechtsomkeerd naar Cusco, bijna onze hoop de ongelofelijke Incatempels en magische plek te zien. Twee dagen bakkelijen met de vrolijke leugenaars van het reisagentschap waar we de reis naar Machu Picchu mee hadden beklonken hielp ons echter toch nog de illusie waarheid te laten worden. Niet de Magie van de ongelofelijke plek die Machu Picchu heet, maar de reis er naar toe liet bij mij de diepste indruk achter. Door het rivierdal van de Urubamba, door jungledorpjes crossend, maakte ik werkelijkheden mee die ik alleen van National Geographic Magazine kende.

De terugweg had ook nog een verrassing voor ons in petto. De inkas besloten een enorme koe aan ons te schenken, of in ieder geval ons aan te laten rijden, daarbij wel aantekenend, dat de andere optie die ons op de dodelijke snelweg op bijna 5000 m hoogte in duisternis en nevel met duizelingwekkende dieptes zonder vangrails, de afgrond en een kans op hiernamaals was. De koe heeft het overleefd en de schrijver van dit stuk dus ook.


Oud en nieuw was de meest bizarre en belabberde van mn leven. Terwijl kornuiten in de hoosregen op het prachtige centrale plein van Cusco tussen duizenden voornamelijk Argentijnen, maar ook vele andere wereldburgers, stonden te hossen, bevond ik me in het kille herbergbed met stuiptrekkingen als het gevolg van het consumeren van een verdacht broodje van een nog veel verdachter tentje met nóg veel verdachtere prijzen, prijsjes wel te verstaan.


Niet Machu Picchu, was het hoogtepunt van deze reis voor mij, maar de tour die wij te paard maakten, van Inkaruine naar Inkaruine net buiten de stad Cusco. Mijn paard, ´Rayo´ , oftewel ´flits´, besloot, terwijl al zijn vriendjes met hun baas mee gingen na afloop van de toer, aan mijn zijde te blijven. We hadden dan ook drie bijzondere uren samen doorgemaakt.....

Deze reis heeft mij dusdanig opgefrist dat ik in januari met meer frisse moed en zin dan ooit het nieuwe jaar ingevlogen ben, en het UNDP/kantoor glimlachend betrad.

domingo, 21 de diciembre de 2008

Casita


Ya llevo casi dos meses en esta casa y cada vez se pone más agradable. Poco a poco conseguimos, Alina, mi compañera de departamento, y yo, las cosas que faltaban para tener una vida más o menos aceptable aquí; para eso están los mercados enormes de Huyustus y Eloi Salmon (Electrodomésticos y electronica) que venden todo tipo de cosas a un precio un poco más barato o mucho más barato, dependiendo del producto, dejando de pensar en la procedencia de los productos.



El jardín del edificio en que vivimos es precioso y el barrio en que vivimos es probablemente el más agradable para vivir. El barrio Sopocachi tiene una mezcla de bohemian, boliviano y europeo y tiene una gran oferta de bares, restaurantes, tiendecitas y un mercado. Vivimos en la parte alta entonces toca subir cuesta andina, llegando la mayoria de las veces sin aliento con las compras a la casa. El portero, Esteban es nuestro gran guardián y ayuda en todo. Cuida todo el jardín, te compra las bombonas de gas y nos despeja cualquier duda acerca de las peripecias de la casa.


Mi compañera de piso, Alina, de UNICEF es un sol. Ama ella a la cocina y allí es donde pasamos más tiempo entonces los escasos momentos que no estamos en el trabajo, ya que en cualquier agencia de Naciones Unidas se hace días largos. Mi compañera de piso es la más rubia en las fotos.

En los fines de semana hacemos fiestas. Faltando la familia verdadera, todos nosotros necesitamos una alternativa. Mi grupito de amigos es una mezcla de personas que trabajan en UNICEF, el PNUD, y la AECI, La Agencia Española de Cooperación Internacional. Esta familia de cooperantes almuerza juntos los días laborales y en los fines de semana hacemos muchas cosas juntos, viajecitos, principalmente fiestas entonces, cine y cafelitos. Entienden que no estoy sólo en los tiempos de navidad y año nuevo....


Thuis

Twee maanden al bijna hier in dit huis en beeetje bij beetje voelt het steeds meer echt thuis. Alina, mijn huisgenoot van UNICEF, en ik, doen ons best om de dingen die het leven enigszins aangenaam maken of die gewoonweg broodnodig zijn aan te schaffen en het fenomeen van de markten Huyustus en Eloi Salmón (Electronica en audio enzo) zijn daar een grote bijdrage in. Enorme markten die, je kunt zo gek niet bedenken, verkopen voor een zacht prijsje, de afkomst van deze artikelen vergeten we maar even.

Ons appartement bevindt zich in een mooi statig gebouw met een prachtige tuin er omheen. We wonen in de wijk Sopocachi, waarschijnlijk wel de prettigste wijk, met een mix van boheems, boliviaans en europese sferen. Er is een keur aan barretjes, restaurants en winkeltjes en een grote markt. We wonen in het hogere deel van de wijk dus dat betekent Andestopje beklimmen iedere keer met boodschappen hijgend thuis komen, maar wel thuis dus. Onze bewaker/portier Esteban is onze grote steun en toeverlaat; verzorgt helemaal alleen de prachtige uitgestrekte tuin, koopt gas voor ons en lost elk probleempje of twijfel op met weinig woorden maar veel kennis van zaken en doortastendheid.

Mijn huisgenote Alina is geweldig. Ze houdt van de keuken wat zeer positieve gevolgen met zich mee brengt. De keuken is dus ook de plek waar we de meeste tijd doorbrengen, de weinige tijd die we thuis zijn, aangezien in elk agentschap van de VN lange dagen worden gemaakt. Op de fotos is het zaak de meest blonde kop te zoeken, dat is mn huisgenote.

In de weekenden is het feest. Bij gebrek aan de echte familie en nabije zielen om ons heen is een soort alternatief of surrogaat misschien nodig. Mijn groep vrienden is een mix van mensen van Unicef, UNDP, en de AECI, het Spaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkelingssamenwerking. Deze familie van ontwikkelingswerkers luncht samen op werkdagen en in het weekend, reisjes, film, markt, koffie en feest dus, samen. Jullie begrijpen dat ik niet alleen ben met de kerst en oud en nieuw.....

sábado, 20 de diciembre de 2008

Retorno a la publicación

Cuatro semanas sin publicar. Me debería de infundir un poquito de vergüenza. La típica excusa de que estaba muy ocupado esta vez vale, ok? Después de un mes agitado de trabajo, el mes de diciembre por fin hay un poco de tiempo para resumir las cosas....Todos los grandes eventos en los días importantes, Dia Internacional de la No Violencia hacia la mujer, Dia Internacional de la lucha contra VIH/SIDA, Día Internacional del Voluntariado, Día de los Derechos Humanos.....

En una multitud de charlas que di para la promoción del voluntariado, dos veces que salí entrevistado en la televisión nacional en un día perdí gran parte de mi miedo de hablar en público. La culminación de ese ejercicio hubo en el acto oficial del Día Internacional del Voluntariado cuando entre todos los oficiales en la Vicepresidencia de la República de repente me empujaron hacia el podio y tuve que hacer yo un testimonio del Voluntariado Internacional. Tampoco me di tiempo para ponerme nervioso entonces salió bastante aceptable mi historia, creo, al menos aplaudieron, pobre holandés errante, allí entre los peces gordos (Vease fotos)....



Eindelijk weer wat nieuws.


Vier weken zonder ook maar iets op het web te gooien. Normaalgesproken wordt het excuus van 'Ik had het heel erg druk' niet gehonoreerd, maar deze keer dwing ik jullie dit toch echt te accepteren. De maand december was er een om niet snel te vergeten met alle grote evenementen waaraan we namens het project onze bijdrage leverden op de bijzondere dagen: Internationale Anti-geweld tov de Vrouw- Dag (hoe vertaal je dat toch?), Internationale Anti Aids dag, Internationale dag van de Vrijwilligers, Internationale dag van de mensenrechten....

In een handvol keren dat ik moest spreken op scholen en universiteiten ter promotie van het vrijwilligerschap en de twee keer dat ik geinterviewd werd op de nationale televisie raakte ik bijna volledig mijn angst voor het spreken in openbaar kwijt. De klap op de vuurpijl was toch wel op 5 december, Internationale Dag van de Vrijwilligers, de Officiele Ceremonie in de statige statenzaal van het Vice-Ministerie van Bolivia, toen ik tussen de hoge pieten naar voren geduwd werd om te spreken namens de Internationale Vrijwilligers (zie foto's). Niet dat ik tijd had om zenuwachtig te worden, maar toch, ik bracht het er redelijk vanaf dacht ik.....reacties achteraf pijlende. Als men nu hoopt dat ik politieke ambities heb moet ik jullie teleurstellen. Ik wil de stijl tshirtje wat ik daar droeg tussen de pakken graag hoog houden.

sábado, 22 de noviembre de 2008

Primeros éxitos con los más pequeños


Poco a poco puedo acostumbrarme más a la manera de trabajar aquí, voy cogiendo confianza. y me integro más en el trabajo. Y ya han llegado los frutos de este proceso. Los dos últimos domingos se desarrollaron actividades que organizé yo, más o menos sólo y por mi cuenta y con resultados esperanzadores. En colaboración con el periódico juvenil `Goyi`, el proyecto `Contigo avanzar II` está organizando un concurso de dibujo con el tema de los Objetivos Del Milenio para niños de una edad de 4 hasta 12 años. La idea es sensibilizar sobre los ODM de una manera sencilla, lúdica y creativa a los más pequeños y de paso informar y concienciar a los padres de una manera más seria.

El día domingo 9 de noviembre se produjo la primera sesión del concurso en la Feria Dominical en el Prado en el centro de La Paz con un número de participantes muy exitoso. Desde las 11 de la mañana hasta las 2 de la tarde participaron 68 niños en el concurso de dibujo mientras sus padres y tutores fueron informados acerca de los Objetivos de Desarrollo del Milenio y les fueron entregados folletos explicativos. A cada niño fue entregado un sticker de los Objetivos del Milenio al entregar su dibujo. La copa que funcionará de premio, junto a unos premios de sorpresa que están todavía por definir, relució de muestra como incentivo para los niños dibujantes.

La primera sesión del Concurso de Dibujo fue anunciado en un canal de radio el día jueves 6 de noviembre por el Señor Jaime Sanjìnes, director del periódico juvenil `Goyi`. Además publicó ´Goyi´ un resumen con fotos de la actividad en su edición del día 13 de noviembre.

La segunda sesión del concurso de dibujo se llevó a cabo el domingo 16 de noviembre en la última Feria Dominical en el Prado de La Paz de este año. En esta sesión estaba expuesta una selección los dibujos de la primera sesión, al lado del puesto de Goyi. La segunda sesión sufrió algo de competencia de actividades creativas para niños, entre otros dibujo y pintura, que se desarrollaron cerca del concurso. Aun así se llegó

Los dibujos se expondrán en la Biblioteca Municipal de La Paz en un espacio concedido que de esta manera se piensa aprovechar para una sensibilización de los Objetivos del Milenio a un público todavía más amplio. Es en este espacio donde se prevé entregar los premios a los niños ganadores, convocando a la prensa.


Este evento no ha acabado todavía entonces y junto a este evento estamos por parte del proyecto en una multitud de otras actividades. Hago días muy largos y hay un montón de trabajo. Es la época de muchas celebraciónes de días importantes en el calendario, como tenemos el Día Internacional de la NO Violencia contra la Mujer, el 25 de noviembre, el Día Internacional de la lucha contra el VIH/SIDA, el 1 de diciembre, el Dia Internacional del Voluntariado, el 5 de diciembre y el Día Internacional de los Derechos Humanos, el día 10 de diciembre. Lo que hago entre la semana es entonces básicamente trabajar y dormir. Procuro tener un poco de fin de semana......


De eerste successen met de allerkleinsten


Langzaamaan raak ik een beetje gewend aan de manier van werken hier. Niks gaat hier vanzelf en af en toe is het hard nodig de mensen, instanties en bedrijven achter de broek te zitten, maar ook is het af en toe het allerbelangrijkst goed je geduld te bewaren. Mijn gewenning en integratie en meer zelfvertrouwen heeft zich uitbetaald in de eerste persoonlijke successen, althans dat vind ik.

De afgelopen twee zondagen was er een grote kleurwedstrijd van ons project Contigo Avanzar II, die ik grotendeels alleen georganiseerd had, in samenwerking met een educatieve jongerenkrant Goyi genaamd. De activiteit bestond niet aleen uit de kleurwedstrijd, maar ook uit het bewust maken van de ouders, die terwijl de kinderen druk bezig waren het door mij uitgelegde thema (de thematiek van de Milenniumdoelen van de VN, in de meeste gevallen voor de allerkleinsten het meest toegankelijk en gemakkelijk uit te leggen thema Milieu) te verwerken in een kunstwerk., geinformeerd werden over de Milenniumdoelen en het project.

Er was een enorme aanloop op de grote Zondagsbazar die hier iedere zondag gehouden wordt in het centrum van La Paz, waarbij het Prado, een grote laan die dwars door het centrum loopt, afgesloten wordt voor het verkeer. De eerste zondag deden er 69 kinderen mee en de tweede 46. Iedere deelnemer kreeg een sticker en ging tevreden naar huis. Hoogtepunt was voor mij wel de eerste zondag waarbij een schoenenpoetsertje van 10 jaar meedeed en apetrots na afloop zijn schoenenpoetskistje liet zien waar hij de sticker had opgeplakt. Toch wel een van de schrijnendste uitingen van de armoede die je hier waarneemt, de kinderarbeid, die je overal in het openbare leven ziet, in de supermarkt, in het openbaar vervoer, de schoenenpoetsertjes en de vele kleine verkopertjes en verkoopstertjes.

De tekeningen worden nu tentoongesteld in de Openbare Bibliotheek en daar zullen we alle kindjes nog wat uitreiken en natuurlijk de winnaar huldigen die een grote beker krijgt. Ik bouw samen met Jaime van Goyi een tentoonstelling op waar het prograama van de milenniumdoelen natuurlijk uitgebreid aandacht krijgen. De pers zal uiteraard aanwezig zijn bij de uitreiking.

Rest mij de grote voldoening en ontroering te beschrijven die mij ten deel viel en misschien alleen wel mogelijk is bij de allerkleinsten. De wereldproblematiek uitleggend op een eenvoudige manier en feedback krijgen door twee grote donkere ogen die je ongelovig aanstaren maar waarvan de eigenaar vervolgens wel een grote prullebak tekent en een brandende omvallende boom, toe maar, 4 jaren oud, was getekend.....

Mijn leven tegenwoordig beschrijft zich als volgt. Door de week niet veel meer dan werken en slapen. Het is ongelofelijk druk, aangezien er een heleboel dagen aankomen die wij intensief benutten voor onze activiteiten binnen het project. Zo zijn er, de Internationale dag voor de strijd tegen het geweld tov de vrouw (sorry, mijn vertaling van de spaanse terminologie laat af en toe te wensen over, maar jullie begrijpen me), 25 november, de internationalke anti-AIDS dag, 1 december, de Intrenationale vrijwilligersdag, 5 december, en de Internationale dag van de Mensenrechten, 10 december. Ga er maar aanstaan! Goed, het belangrijkste is, dat ik ontzettend veel leer, en dat de beloning dus af en toe, goed voelbaar is. Zie boven. Ik probeer mijn weekends af en toe te redden.