Primeros éxitos con los más pequeños

Poco a poco puedo acostumbrarme más a la manera de trabajar aquí, voy cogiendo confianza. y me integro más en el trabajo. Y ya han llegado los frutos de este proceso. Los dos últimos domingos se desarrollaron actividades que organizé yo, más o menos sólo y por mi cuenta y con resultados esperanzadores. En colaboración con el periódico juvenil `Goyi`, el proyecto `Contigo avanzar II` está organizando un concurso de dibujo con el tema de los Objetivos Del Milenio para niños de una edad de 4 hasta 12 años. La idea es sensibilizar sobre los ODM de una manera sencilla, lúdica y creativa a los más pequeños y de paso informar y concienciar a los padres de una manera más seria.

El día domingo 9 de noviembre se produjo la primera sesión del concurso en la Feria Dominical en el Prado en el centro de La Paz con un número de participantes muy exitoso. Desde las 11 de la mañana hasta las 2 de la tarde participaron 68 niños en el concurso de dibujo mientras sus padres y tutores fueron informados acerca de los Objetivos de Desarrollo del Milenio y les fueron entregados folletos explicativos. A cada niño fue entregado un sticker de los Objetivos del Milenio al entregar su dibujo. La copa que funcionará de premio, junto a unos premios de sorpresa que están todavía por definir, relució de muestra como incentivo para los niños dibujantes.

La primera sesión del Concurso de Dibujo fue anunciado en un canal de radio el día jueves 6 de noviembre por el Señor Jaime Sanjìnes, director del periódico juvenil `Goyi`. Además publicó ´Goyi´ un resumen con fotos de la actividad en su edición del día 13 de noviembre.

La segunda sesión del concurso de dibujo se llevó a cabo el domingo 16 de noviembre en la última Feria Dominical en el Prado de La Paz de este año. En esta sesión estaba expuesta una selección los dibujos de la primera sesión, al lado del puesto de Goyi. La segunda sesión sufrió algo de competencia de actividades creativas para niños, entre otros dibujo y pintura, que se desarrollaron cerca del concurso. Aun así se llegó

Los dibujos se expondrán en la Biblioteca Municipal de La Paz en un espacio concedido que de esta manera se piensa aprovechar para una sensibilización de los Objetivos del Milenio a un público todavía más amplio. Es en este espacio donde se prevé entregar los premios a los niños ganadores, convocando a la prensa.

Este evento no ha acabado todavía entonces y junto a este evento estamos por parte del proyecto en una multitud de otras actividades. Hago días muy largos y hay un montón de trabajo. Es la época de muchas celebraciónes de días importantes en el calendario, como tenemos el Día Internacional de la NO Violencia contra la Mujer, el 25 de noviembre, el Día Internacional de la lucha contra el VIH/SIDA, el 1 de diciembre, el Dia Internacional del Voluntariado, el 5 de diciembre y el Día Internacional de los Derechos Humanos, el día 10 de diciembre. Lo que hago entre la semana es entonces básicamente trabajar y dormir. Procuro tener un poco de fin de semana......

De eerste successen met de allerkleinsten

Langzaamaan raak ik een beetje gewend aan de manier van werken hier. Niks gaat hier vanzelf en af en toe is het hard nodig de mensen, instanties en bedrijven achter de broek te zitten, maar ook is het af en toe het allerbelangrijkst goed je geduld te bewaren. Mijn gewenning en integratie en meer zelfvertrouwen heeft zich uitbetaald in de eerste persoonlijke successen, althans dat vind ik.

De afgelopen twee zondagen was er een grote kleurwedstrijd van ons project Contigo Avanzar II, die ik grotendeels alleen georganiseerd had, in samenwerking met een educatieve jongerenkrant Goyi genaamd. De activiteit bestond niet aleen uit de kleurwedstrijd, maar ook uit het bewust maken van de ouders, die terwijl de kinderen druk bezig waren het door mij uitgelegde thema (de thematiek van de Milenniumdoelen van de VN, in de meeste gevallen voor de allerkleinsten het meest toegankelijk en gemakkelijk uit te leggen thema Milieu) te verwerken in een kunstwerk., geinformeerd werden over de Milenniumdoelen en het project.

Er was een enorme aanloop op de grote Zondagsbazar die hier iedere zondag gehouden wordt in het centrum van La Paz, waarbij het Prado, een grote laan die dwars door het centrum loopt, afgesloten wordt voor het verkeer. De eerste zondag deden er 69 kinderen mee en de tweede 46. Iedere deelnemer kreeg een sticker en ging tevreden naar huis. Hoogtepunt was voor mij wel de eerste zondag waarbij een schoenenpoetsertje van 10 jaar meedeed en apetrots na afloop zijn schoenenpoetskistje liet zien waar hij de sticker had opgeplakt. Toch wel een van de schrijnendste uitingen van de armoede die je hier waarneemt, de kinderarbeid, die je overal in het openbare leven ziet, in de supermarkt, in het openbaar vervoer, de schoenenpoetsertjes en de vele kleine verkopertjes en verkoopstertjes.

De tekeningen worden nu tentoongesteld in de Openbare Bibliotheek en daar zullen we alle kindjes nog wat uitreiken en natuurlijk de winnaar huldigen die een grote beker krijgt. Ik bouw samen met Jaime van Goyi een tentoonstelling op waar het prograama van de milenniumdoelen natuurlijk uitgebreid aandacht krijgen. De pers zal uiteraard aanwezig zijn bij de uitreiking.

Rest mij de grote voldoening en ontroering te beschrijven die mij ten deel viel en misschien alleen wel mogelijk is bij de allerkleinsten. De wereldproblematiek uitleggend op een eenvoudige manier en feedback krijgen door twee grote donkere ogen die je ongelovig aanstaren maar waarvan de eigenaar vervolgens wel een grote prullebak tekent en een brandende omvallende boom, toe maar, 4 jaren oud, was getekend.....

Mijn leven tegenwoordig beschrijft zich als volgt. Door de week niet veel meer dan werken en slapen. Het is ongelofelijk druk, aangezien er een heleboel dagen aankomen die wij intensief benutten voor onze activiteiten binnen het project. Zo zijn er, de Internationale dag voor de strijd tegen het geweld tov de vrouw (sorry, mijn vertaling van de spaanse terminologie laat af en toe te wensen over, maar jullie begrijpen me), 25 november, de internationalke anti-AIDS dag, 1 december, de Intrenationale vrijwilligersdag, 5 december, en de Internationale dag van de Mensenrechten, 10 december. Ga er maar aanstaan! Goed, het belangrijkste is, dat ik ontzettend veel leer, en dat de beloning dus af en toe, goed voelbaar is. Zie boven. Ik probeer mijn weekends af en toe te redden.

Impresiones Paceñas

Siento el largo silencio con que os he dejado. Os pinto algunas impresiones paceñas con toque personal. Las furgonetas japonesas de que os he hablado en plan asustado en la primera noticia son ya mis mejores amigos y mi evento cultural favorito. Son uno de los muchos tipos de transporte público de que se puede hacer uso en La Paz. Furgonetitas ocupadas por un chófer y un asistente que se ocupa de gritar a la gente en la calle el precio del pasaje y los destinos y de abrirte la puerta y por supuesto cobrar. Caben al menos 10 pasajeros en la furgoneta y los momentos matinales cuando esté apretado entre todo tipo de bolivianos son para mi de los más felices en el sentido de sentirme más integrado en la sociedad boliviana, literalmente machacado entre las cholitas (las mujeres indígenas tradicionales con el atuendo respectivo) con sus niños y estudiantes y viejitos. Estos 'minis', son el transporte más barato. Por un peso y medio, alrededor de 20 centimos euro, se viaja al otro lado de la ciudad. Luego hay los Trufi, taxis compartidos con otra gente, los grandes buses norteamericanos que expulsan enormes nubarrones de humo contaminante y los radiotaxis, con los cuales hay que tener mucho cuidado tomarlos sólos y por la noche aún más ya que se han producido múltiples secuestros en los mismos.

También os cuento de la increible experiencia de la visita al cementerio en el Día de los difuntos, donde una multitud de gente da de comer a sus muertos al lado y encima de sus tumbas. Beben, cantan y se emborrachan y es todo una actividad festiva y alegre; La verdad es que admiro este acompañamiento alegre a sus muertos, que simboliza para mi una convivencia en muchos aspectos más realista con los muertos familiares y amigos que la rígida tradición cristiana de guardar respeto, y veneración de una manera mucho más distante.

Indrukken uit La Paz

Na mijn spijtbetuigingen wat betreft mijn lange radiostilte zal ik jullie wat culturele indrukken verschaffen van de stad waar ik me tegenwoordig al zeer thuisvoel. De busjes waar schreeuwende individuen uithingen en waar ik in 1 van mijn eerste stukjes geschrokken melding van maakte zijn inmiddels mijn grootste vrienden geworden en 1 van mijn favoriete culturele bezigheden. Het zijn de 'minis', kleine japanse busjes, het goedkoopste openbare vervoersmiddel in La Paz (Voor maximaal anderhalve Boliviano, wat ongeveer twintig eurocent is, kom je aan de andere kant van de stad) die als personeel naast een chauffeur een assistent herbergt die zich bezighoudt met uit het raam/de deur hangen en de verschillende bestemmingen en de vervoersprijs naar onverschrokken voetgangers brullen om zo veel mogelijk passagiers binnen te slepen. Het zijn de ochtendmomenten die ik koester, wanneer ik zo tussen de 'Cholitas' (de indianenvrouwtjes in traditionele kleding) met hun kindjes op schoot en de oude mannetjes en studenten ingedrukt zit, en me geweldig geintegreerd, letterlijk, voel in de Boliviaanse samenleving. Verder heb je nog de 'Trufis', iets duurdere taxis die je deelt met andere mensen, met twee groene vlaggetjes op de voorbumper, de enorme vervaarlijke oude Noordamerikaanse afdankbussen die enorme vervuilende rookwolken uitspuwen, en de radio-taxis waar je erg mee uit moet kijken, niet alleen instappen en zeker niet als hoogblonde europeaan en vooral ook niet snachts want het gevaar voor ontvoeringen is groot. Dit alles samen en dan nog het kriskras en asociale verkeersgedrag beschrijft ongeveer het straatbeeld hier.

Verder moet ik nog even mijn ontzag voor de kleurrijke viering van Allerheiligen, 1 november, kwijt. Iedereen verzamelt zich op de begraafplaats en maakt muziek, drinkt en eet op en over de graven van hun dierbaren om het hun geest mogelijk te maken ook prettig op aarde te zijn. Er wordt een keur van specifieke etenswaar met symbolische waarde voor de doden opgediend. Bijvoorbeeld een trappetje van brood welke het afdalen voor de gestorvene een stuk gemakkelijker maakt. De aardse en dichtbije en opgewekte manier om met de dierbare doden te zijn contrasteert sterk met de toch wel vaak rigide afstandelijke té verheerlijkende manier (mening) van ons westerlingen en/of christelijken, me dunkt. Een wonderbaarlijk en indrukwekkend spektakel........