Carnavales de Oruro. Debería de ser aparentemente un concepto indiscutible para la mayoría de los bolivianos y hasta para muchos suramericanos, y no entendía porqué, hasta que lo ví con mis
propios ojos y lo sentí con todos los sentidos. Una lluvia de colores y alegría en los distintos bailes, ‘Morenada’, ‘Caporrales’, en los incontables agrupaciones disfrazadas que pasan nuestras caras sorprendidas. Nuestras manos heladas agarran fuertemente una lata de cerveza templada, entregada por uno de los miles vendedores que aprovechan las multitudes que aborrotan esta ciudad una vez al año. Nuestras gargantas producen interminablemente gritos como “Fuerza” y “Dále” para animar a los bailadores, que de todas formas parecen incansables a causa de la euforía de todo el ambiente y de posibles sustancias alcohólicas ingeridas. Si hay suerte el grito “Beso” lanzado a una de las bellezas bailarinas está respondido. Más suerte se garantiza cuando se estira el garro helado con la lata de cerveza
para que beban un poco.
Entre la increible multitud de fiesta interminable nos desplazamos con el ritmo de la masa, viendo ya la luz del amanecer. La gente come de una cabeza enorme de un animal que no se puede definir directamente. Luego, resulta que este acto presenciado por nosotros con nauseos y asco, es un rito de carnaval. Encontramos en cualquier banquillo de la ciudad gente durmiendo en las posiciones más imposibles. Es la hora de regresar a
Oruro, Carnaval
Carnaval in Oruro. Wat een begrip is voor het overgrote deel van de Bolivianen en zelfs voor veel Zuidamerikanen, begreep ik nog niet totdat ik het met mijn eigen ogen zag en 
aan den lijve ondervond. Een regen van kleuren en extase in de verschillende dansen, Morenada, Caporrales, in de ontelbare rijk uitgedoste groeperingen trekken aan onze verbaasde gezichten voorbij. Onze ijskoude handen knijpen een lauw blikje bier fijn, uitgedeeld door een van de duizenden verkopers die hun slag slaan in deze stad eenmaal per jaar. Onze kelen brengen onverdroten kreten voort als ‘Fuerza’ en ‘Dále’ om de dansers die hoe dan ook onvermoeibaar lijken door de staat van euforie waarin ze verkeren waarschijnlijk verkregen door de onwaarschijnlijke sprookjesachtige sfeer en door naar binnen gewerkte alcoholische vloeistoffen. Als het een beetje meezit wordt je kreet ‘Beso’ naar een van de vele schone danseressen beantwoord. Meer kans heb je wanneer je je ijskoude klauw met het fijngeknepen blikje uitstrekt 
opdat ze zich wat verfrissen/op peil houden. 
Tussen de ongelofelijke feestende oneindige menigte bewegen we ons op het ritme van de massa, reeds het ochtendgloren aanschouwend. De mensen eten gezamenlijk van een enorm hoofd van een onherkenbaar beest. Later, blijkt dat het misselijkmakende schouwspel gebruikelijk is voor de carnavalsdagen, heerlijk toch? Haast ieder bankje van de stad is bezet door een roesuitslapend figuur in de meest onmogelijke standjes. Ik geloof dat het tijd is om terug naar huis te gaan,
